چقدر تصور تحمل بر تشنگی و گرسنگی با این گرمای شدید و روزهای بلند آوازه ی تابستان برای ما دشوار بود
شاید حتا بعضی هامون وارد نشدن به این ماه را ترجیح میدادیم
اما حالا که از کنار ما میره
حالا که ما را ترک میکنه
چقدر دلهامون براش تنگ میشه
وداع با او چقدر برایمان تلخ و سنگینه
مثل دل کندن از عزیزترین نزدیکانمان
اما چاره ای نداریم جز اینکه دستهامان را برای خداحافظی با این ماه محبوب الهی بالا ببریم و زیر لب زمزمه کنیم:
بدرود ای نازنینی که خدا به حرمت تو و به بهانه ی لحظه لحظه ی اوقات ناب تو از گناهانمان درگذشت
بدرود ای شبنمهای سحرگاهانی
که طراوت گونه های دلمان بودی
بدرود ای همدم و مونسی که
با قصور و غفلتمان تو را رنجاندیم و آزردیم
اما تو به ما شادکامی و آرامش هدیه نمودی
بدورد ....
و دو صد بدرود
ای خدا کاش می شد اندوه رفتن این ماه را با شادمانی آمدن خورشید مهربانتری در دلهامان می نشاندی؛
و دلتنگی های پایان این ماه عزیز را با آغاز درخشش ماه زیباتری برای ما مزین می نمودی.
برگرفته از فرازهای وداع امام سجاد علیه السلام (دعای 45 صحیفه سجادیه)
